شکوه ظهورتو هنوز پرچم توفیق بر نیفراشته است و خورشید جمالت هنوز دیبای زرین خود را بر زمستان جان ما نگسترده است،

 اما مهتاب انتظار در شب های غیبت ‏سوسو زنان چراغ دل های ماست.
نام تو حلاوت هر صبح جمعه است و حدیث تو ندبه آدینه‏ها. دیگر از خشم روزگار به مادر نمی‏گریزم و در نامهربانی های دوران،

 پدر را فریاد نمی‏کشم؛ دیگر رنج ‏خار مرا به رنگ گل نمی‏کشاند؛ دیگر باغ خیالم آبستن غنچه‏های آرزو نیستند؛

 دیگر هر کسی را محرم گریستن های کودکانه‏ام نمی‏کنم.
حکایت‏ حضور، برای من ‏یادآور صبحی است که از خواب سیاهی برخاستم و بهانه پدر گرفتم. من همیشه سرمای غم را میان گرمی دست های پدرم گم می‏کردم. کاشکی کلمات من  بی ‏صدا بودند؛ کاشکی نوشتن نمی‏دانستم و فقط  با تو حرف می‏زدم؛ کاشکی تیغ غیرت، عروس نام تو را از میان لشکر نامحرمان الفاظ  باز می‏گرفت و در سراپرده  دل می‏نشاند؛ کاشکی دلدادگان تو مرا هم با خود می‏بردند؛ کاشکی من جز هجر و وصال، غم و شادی نداشتم!
می‏گویند: چشم هایی هست که تو را می‏بینند؛ دل هایی هست که تو را می‏پرستند؛ پاهایی هست که با یاد تو دست افشان‏اند؛ دست هایی هست که بر مهر تو پای می‏فشارند.
می‏گویند: تو از همه پدرها مهربان ‏تری، می‏گویند هر اشکی از چشم یتیمی جدا می‏شود بر دامان مهر تو می‏ریزد.
می‏گویند ... می‏گویند تو نیز گریانی!
ای باغ آرزوهای من! مرا ببخش که آداب نجوا نمی‏دانم.
مرا ببخش که در پرده خیالم، رشته کلمات، سر رشته خود را از کف داده‏اند و نه از این رشته سر می‏تابند و نه سر رشته را می‏یابند.
عمری است که اشک هایم را در کوره حسرت ها انباشته‏ام و انتظار جمعه‏ای را می‏کشم که جویبار ظهورت از پشت‏ کوه‏های غیبت‏ سرازیر شود، تا آن کوره و آن حسرت ها را به آن دریا بریزم و سبکبار تن خسته‏ام را در زلال آن بشویم.
ای همه آروزهایم!
من اگر مشتی گناه و شقاوتم، دلم را چه می‏کنی؟
با چشم هایم که یک دریا گریسته است چه می‏کنی؟
با سینه‏ام که شرحه شرحه فراق است چه خواهی کرد؟
از ندبه‏های من که در هر صبح غیبت، از آسمان دل تنگی هایم فرود آمده‏اند، چگونه خواهی گذشت؟
می‏دانم که تو نیز با گریه عقد برادری بسته‏ای و حرمت آن را نیکو پاس می‏داری.
می‏دانم که تو زبان ندبه را بیشتر از هر زبان دیگری دوست می‏داری. می‏دانم که تو جمعه‏ها را خوب می‏شناسی و هر عصر آدینه خود در گوشه‏ای اشک می‏ریزی.
ای همه دردهایم! از تو درمان نمی‏خواهم که درد، تنها سرمایه من در این آشفته‏ بازار دنیاست.
تنها اجابتی که انتظار آن را می‏کشم جماعت ناله‏هاست؛ تنها آرزویی که منت‏ پذیر آنم، خاموشی هر صدایی جز ندای « یا مهدی‏» است.
                                            گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مِهر
                                               آن مِهر بر که افکنم، آن دل کجا برم؟

عمربن سعد
شهید تندگویان
[عناوین آرشیوشده]